Sarajevska muzička scena je, bezdaljnjeg, fenomen koji traje - jer je ostvario kontinuitet u svom kreativnom djelovanju kroz turbolentno vrijeme svoje egzistencije. Ono što danas, u 2007. godini, imamo na muzičkoj sceni - može se na razne načine sagledavati, te se može komparativnom analizom argumentovati da je to što danas imamo blijeda sijenka nekadašnjeg sjaja, ali i da imamo jedan prilagodljivu sposobnost uklapanja u moderne muzičke tokove i trendove - u domenu pop-rock izražaja

Naravno da je pojam kvaliteta jedno, kvantitet drugo, a da je ideja treće, te afinitet (čitaj: šmek) nešto četvrto. Ipak, funkcionalnost jedne muzičke scene podrazumjeva širi afirmativni društveni ambijent fleksibilanog i profesionalnog karaktera. (čitaj: uređenog sistema zakonske regulative) 

U svojoj biti muzička scena je šou-biznis, gdje je profit u fokusu i tom logikom je jedino moguće sagledati realnost današnjeg stanja i racionalizirati poslijedice koje proizilaze iz stvarnih uzroka. Dakle, imamo to što imao jer nema ozbiljnog poslovnog faktora koji bi vidio mogućnost isplativosti investicija u bavljenjem produkcijskom muzičkom djelatnošću, ili oni koji to pokušavaju i nešto rade ne mogu da zaokruže zadovoljavajućib i kvalitetan funkcionalan sistem. Dakle, diskografske kuće ne ulaze ozbiljno u projekte pop-rok produkcije, već to rade u omjeru koji pokriva i taj segment u kojoj se zadovoljavaju nemuzički interesi - što je logičan poslovan stav.

Zaštita autorskih prava - temeljna pretpostavka za funkcionisanje sistema egzistencije i ostvarivanje zarade na osnovu ličnog rada autora plasmanom proizvoda na tržište - ne funkcioniše adekvatno, što u potpunosti devalvira bilo kakav ozbiljan poslovan odnos u ovoj sferi - što ide na obraz društva, a društvo nam je takvo kakvo je. Svakako da se ovo može, a i moraće jednom, urediti na način da umjetnici mogu ostvarivati prava koja su zagarantovana u svakom uređenom demokratskom društvu. To je tužna činjenica koja nas drži na niskim civilizaciskim granama i nikome ne idu na čast. A sa autorskim radovima se čini šta je kome volja bez ikakvih ozbiljnih sankcija, s obzirom na težinu nemoralnog akta. Tu se potežu i pitanja ostvarenja i zaštite ljudskih prava u demokratskom društvu - u širem kontekstu, a što nije u fokusu ovog razmatranja.

U sferi muzičke industrije stvari se odvijaju na najnižem nivou eksploatacije autorkog djela, što za poslijedicu generira srozavanje kreativnog angažmana - direktno muzičkog a indirektno bilo kakvog.. Kako to praktično izgleda? Jednostavno muzičari moraju sve da odrade do finalnog proizvoda, da sve troškove finansiraju, a onda se sve to otuđi od njih kada dođe do javne upotreba - i drugi na tom njihovao radu ostvaruju profit, poslovni angažman i ubiru poene. Svima je dobro, pa je neprirodna tišina - a muzičari-autori, kao i izvođači, te ostali sudionici u realizaciji projekta, ne mogu ostvariti adekvatnu zaraditi, niti ima načina, a ni smisla, da se tu išta potražuje i potežu pravna pitanja. U suprotnom - čist gubitak energije i vremena, gdje se na kraju generalne frustracije neminovno dolazi do pitanja - gdje ja to živimo? Sa te neuralgične tačke negdje se mora otići - a nikoga nije briga za postojanost to traumatičnog kruga afirmacije autorskog djela, što nikako nije dobro, ni u kom slučaju. U pitanju su biseri jednog društva - talentovani i odvažni pojedinci čiji autorski rad ima širi spektar društvenog značaja i angažovanosti. Preko tog "momenta" ili "slučaja" ne može se nijemo proći - kao da se ništa ne događa, a to traje godinama, kao da je jedini problemu u tim ljudima koji imaju dar da materijaliziraju svoje umjetničke vizije i kreiraju ih u finalne proizvode - koji se javo konzumiraju tek tako, ko da to tako treba da bude.

Juli, 2007.god.